Vanaf vandaag schrijft Juliette Verheijen met scherpe pen elke donderdagmiddag over pijnlijke, grappige of ontroerende situaties die voor iedereen herkenbaar zijn.
Ik kan het niet. Netwerkborrels, nieuwjaarsborrels, gelegenheidsborrels. Sta je daar alleen, met een glas in je hand ongemakkelijk te wezen, want je moet gaan integreren en praten over je werk. Ik ben niet voor niets gaan schrijven, ik schrijf makkelijker dan dat ik praat. Maar om iemand nou een A4-tje vol tekst in de handen te duwen, dat is ook zowat.
Bij binnenkomst duik ik direct een hoek in, liefst bij de bar. Eerst maar eens even scannen en de boel overzien. Hopelijk is er een bekende, iemand waar ik me dan ongegeneerd aan vast kan klampen. Diep in de ogen blijven kijken en maar vragen blijven stellen. Probeer dan maar eens weg te komen. Na vier alcoholische versnaperingen gaat het meestal wat beter. Maar toch, als iemand vraagt wat ik doe, komt er zo’n ongelooflijk onsamenhangend verhaal, dat je daarna weer vlotjes in je up aan de bar hangt. Doe nog maar een biertje dan.
Een ander verkoop ik als geen ander. Ik weet precies wat iemands werk zo goed maakt, ik kan in drie zinnen kernachtig vertellen wat de meest ingewikkelde functie inhoudt, maar wat ik nou zelf de hele tijd zit te doen achter mijn laptop… Zo ingewikkeld is het toch niet. Wel dus. Aan het eind van zo’n borrel hang ik half teut tegen de barman aan, precies waar ik niet voor was gekomen. Alle kaartjes nog steeds in de zak, geen kip ontmoet. Ik kan dingen.
Het wordt tijd voor netwerkborrels voor contactgestoorde mensen die wel goed zijn in hun werk. Mensen die niet de hele dag gezellig hoeven te kletsen en zichzelf in de markt moeten zetten, maar gewoon mensen zoals ik die schrijven over en voor anderen en dat goed doen zonder zich te moeten verkopen op kansloze locaties tussen veel te vlotte menstypes. Doodsbang word ik ervan. Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt met een mede zzp’er die net als ik niet zo dol is op dit soort activiteiten, maar die ook aan de bak moet. Gaan we samen kansloos aan de bar hangen, dan is het in ieder geval gezellig. Zolang er geen veilig alternatief is voor degenen die het netwerkgen missen, is dit de beste optie.
Vorige week zou ik naar een nieuwjaarsnetwerkborrel toe gaan, maar op het laatst koos ik toch voor een avondje eten bij de Thai. Een vriendin die ook zou gaan had afgezegd. Ze had het te druk zei ze, maar volgens mij heeft ze hetzelfde probleem als ik. Ik had direct druk op mijn oren. Zou ik daar toch weer alleen staan te stamelen. Eten bij de Thai levert geen werk op, maar lekker was het wel. Ik ga maar eens broeden op een alternatief voor mensen zoals ik. We zijn met velen, ik weet het zeker. U hoort van mij.
Lees meer berichten op Sargasso.